Προκήρυξη της Ε.Ο. 1η Μάη για τις εκλογές [1989]

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ 1Η ΜΑΗ
Η ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΦΑΡΣΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
Σε λίγο κλείνει η αυλαία της προεκλογικής φαρσοκωμωδίας και το πραγματικό ενδιαφέρον για το τι θα βγάλουν οι κάλπες δεν αφορά την πολιτική που θα εφαρμοστεί από τις 19/6 αλλά τον τζόγο των προγνωστικών.
Παρά την ανυπαρξία απειλητικού λαϊκού κινήματος (λ.κ), παρά την ιδεολογικοπολιτική κυριαρχία των λογικών της υποταγής στους κανόνες της καθεστωτικής νομιμότητας μεγάλο μέρος του λαού σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε διαισθάνεται και γνωρίζει πως όλοι λίγο πολύ ίδιοι είναι. πως ανεξάρτητα εκλογικού αποτελέσματος η ίδια πολιτική λιτότητας – απολύσεων – ανεργίας – καταστολής – μόλυνσης θα εφαρμοστεί.
Παπανδρέου και Μητσοτάκης αφού έδωσαν πριν λίγο καιρό τα διαπιστευτήριά τους στη συνέλευση του ΣΕΒ άρχισαν μέσα στο χορό από δισ. της προεκλογικής φιέστας το μεγάλο καβγά για το ποιός θα μας αλλάξει καλύτερα τα φώτα στη προοπτική του ‘92 και του 2000. Αλλά που διαφωνούν άραγε οι δύο κύριοι εραστές της εξουσίας; Διαφωνούν μήπως στην ενσωμάτωση στην ΕΟΚική ολοκλήρωση ή στη πολιτική στήριξης της που σημαίνει υποταγή της εργατικής τάξης και του συνόλου του εργαζόμενου λαού σης ανάγκες αναδιάρθρωσης – ανασύνταξης του κεφαλαίου, αναδιάρθρωση που προϋποθέτει λιτότητα, ελευθερία απολύσεων, ανεργία, μεγαλύτερη εκμετάλλευση μέσω της σύνδεσης αμοιβής παραγωγικότητας, απεργοσπαστισμό και τρομοκρατία, περικοπή και των στοιχειωδών κοινωνικών δαπανών, ένταση της φορολογίας και ιδιαίτερα της πιο αντιλαϊκής έμμεσης φορολογίας, νέα κίνητρα για τους βιομηχάνους δηλαδή λεφτά από τις τσέπες μας και ασυδοσία προς το περιβάλλον που καθημερινά μας σκοτώνει; Μήπως διαφωνούν για ΝΑΤΟ-βορειοαμερικσνικες βάσεις – ηλεκτρονικό φακέλωμα – χαφιεδισμό; Μήπως διαφωνούν με το όλο πλέγμα του θεσμιμένου αυταρχισμού στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στη γειτονιά που πολτοποιεί τη θέληση μας επιβάλλοντος μας με το έτσι θέλω τις επιλογές της όποιας εξουσίας;
ΝΔ – ΠΑΣΟΚ διαχειριστές και οι δύο του συστήματος της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας μόνο σε επιμέρους στοιχεία της μεθόδου επιβολής των επιλογών του κεφάλαιου μπορούν να διαφοροποιηθούν. Στα σίγουρα βέβαια σε ένα πράγμα διαφωνούν προς το παρόν. Στο ποιός θα έχει την κουτάλα της κυβερνητικής εξουσίας.
Ο Συνασπισμός της καθεστωτικής αριστερός εμφανίζεται στις εκλογές αυτές σαν φιλόδοξος δελφίνος της διαχείρησης της καπιταλιστικής κρίσης έχοντος ήδη συμπράξει πριν και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με το σύνολο των καθεστωτικών δυνάμεων σε ένα ακόμη αποπροσανατολισμό του λαού. Μιλάμε για την περίπτωση του λεγόμενου σκανδάλου Κοσκωτά, φωνάζουν για σκάνδαλα κρύβοντας το υπ’ αριθμόν ένα σκάνδαλο που είναι η ύπαρξη του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού καθεστώτος.
Φωνάζουν για απάτες και παράνομα κέρδη για να κρύψουν τη μεγαλύτερη απάτη σε βάρος μας που δεν είναι άλλη από τις προτάσεις τους για αύξηση της παραγωγικότητας δηλαδή του βαθμού εκμετάλλευσης μας από το κεφάλαιο. Καλλιεργώντας τις απάτες για καλό καπιταλισμό, αλλά κακούς διαχειριστές του φωνάζουν για κάθαρση νομίζοντας πως έτσι θ’ αποφύγουν την ανατροπή του καθεστώτος που υπηρετούν.
Μέσα από ένα πρόγραμμα αλλαλούμ που από τη μια αποδέχεται το σύνολο των βασικών επιλογών του αστισμού (στις καλένδες της διάλυσης των συνασπισμών ΝΑΤΟ και βάσεις, ΕΟΚ 92 παραγωγικότητα, ανάπτυξη, αναβάθμιση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, ΔΚΕ – κλ.π.) και από την άλλη συνεχίζει τις φλυαρίες για φιλοεργατική πολιτική παροχών, προστασία του περιβάλλοντος, διεθνισμό κ.λπ. Η συνασπισμένη Αριστερά οραματίζεται τη συνδιαχείρηση της εξουσίας προς όφελος δήθεν του λαού.
Εμείς τους λέμε. Ή θα είσαι με την ΕΟΚ, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την αναγκαία για το σκοπό αυτό αναδιάρθρωση του κεφάλαιου και την καπιταλιστική ανάπτυξη και άρα θα υποστηρίζεις σε μια εποχή ελλειμμάτων και πληθωρισμού την πολιτική λιτότητας – απολύσεων – ανεργίας και όχι βέβαια παροχών ή θα είσαι ενάντιά της. Ή θα είσαι με την αύξηση της παραγωγικότητας. δηλαδή την αύξηση της σχετικής υπεράξιας ή θα είσαι ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Ή θα είσαι με την αναβάθμιση της χώρας στον ΔΚΕ ή θα είσαι διεθνιστής.
Ή θα είσαι με την καπιταλιστική ανάπτυξη ή με το περιβάλλον.
Ή θα είσαι με τον κρατικό καπιταλισμό ή με την κινέζικη εξέγερση.
Η καθεστωτική αριστερά έχει μπροστά της δύο επιλογές: ή θα συνεχίσει αυτές τις κουτοπονηριές οπότε ο διαχειριστικός της πόθος θα περιοριστεί (όπως μέχρι σήμερα) στη μέσω της χειραγώγησης των συνδικάτων στήριξη των επιλογών του κεφάλαιου ή θα ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της αστικής πολιτικής (όπως ανοικτό διακηρύσσει ο θατσερικός οικονομολόγος του Ε.Γ. της ΕΑΡ Μ. Παπαγιαννάκης), οπότε θα ανοίξει το δρόμο μια ώρα αρχύτερα για την αποδέσμευση των ριζοσπαστικών αγωνιστικών δυνάμεων που βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένες στις γραμμές της.
Μπροστά σης εκλογές φάρσα της καλυμμένης με κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορίας της αστικής τάξης, εμείς δεν θεωρούμε αναγκαίο να καλέσουμε κανέναν να ψηφίσει άσπρο μαύρο ή ότι άλλο. Και δεν το θεωρούμε αναγκαίο, γιατί δεν μας ενδιαφέρει να λειτουργήσουμε σαν γκρούπα που έχει την αυταπάτη της μεγαλοπολιτικής.
Αυτό είναι το πρώτο. Κατά δεύτερο ξεκαθαρίζουμε ότι:
α) Άκυρο ή λευκό που (ταυτίζεται σήμερα με το άκυρο) ή αποχή είναι μεν σήμερα μια αυτονόητη πολιτική αντίδραση (που σαφώς αποτελεί πάγια θέση μεγάλου μέρους του χώρου του αντικαπιταλιστικού κινήματος) αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο. Όποιος μπαίνει στη λογική της καταγραφής μέσω των άκυρων κλπ., όποιος έχει καταντήσει να κάνει προεκλογική εκστρατεία για το άκυρο αναπαράγει άνευ όρων τη λογική του κοινοβουλευτισμού, και άσχετα από το τι νομίζει συμμετέχει τελικά στην εκλογική φάρσα.
β) Το κίνημα δεν έχει ανάγκη από την οποιαδήποτε καταγραφή. Η πραγματική του δύναμη φαίνεται στους λαϊκούς αγώνες έτσι κι αλλιώς.
γ) Το όποιο εκλογικό μποϊκοτάρισμα μένει άνευ συνέχειας στο βαθμό που δεν συνδυάζεται στην πράξη με την ανάπτυξη αυτόνομων ταξικών θεσμών και οργάνων της εργατικής τάξης που θα είναι σε θέση να προβάλουν το αντίπαλο δέος, τη στρατηγική ρήξης. Εφόσον τέτοιοι όροι δεν υπάρχουν η ένταση της προπαγάνδας για άκυρο-λευκό-αποχή βρίσκεται στο κενό και καταλήγει σε λογική καταγραφής και άρα αποδοχής του καθεστωτικού πεδίου δράσης. Η ουσιαστική απάντηση στο κοινοβουλευτισμό δεν μπορεί να δοθεί σήμερα από την πλευρό της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού με δεδομένη την ανυπαρξία απειλητικού εργατικού και λαϊκού κινήματος.
δ) Είναι προφανές ότι διαφωνούμε με το τμήμα των διάφορων και διαφορετικών δυνάμεων του αντικαπιταλιστικού χώρου που κατεβαίνει στις εκλογές, αλλά διαχωρίζουμε πλήρως τη θέση μας πρώτον από το γενικό τσουβάλιασμα τους, δεύτερον από τις επιθέσεις που τους γίνονται σε στιλ καραγκιόζηδες, καθεστωτικοί. και τρίτο από τις λογικές που αμφισβητούν την ύπαρξη κοινωνικών και πολιτικών αγώνων από την πλευρά της άκρας Αριστεράς εκφράζοντας έτσι μια σαφέστατη περιφρόνηση προς ένα πολύμορφο μαζικό κίνημα. Τέτοιες πολιτικές πρακτικές ηγεμονισμού και αυταρέσκειας δημιουργούν αγεφύρωτα χάσματα στη μόνη στρατηγική ρήξης που είναι η συγκρότηση ενός πολύμορφου, πολυεπίπεδου αντικαπιταλιστικού κινήματος
ε) Είναι αυτονόητο ότι το σήμα και το όνομα της Ε.Ο. 1η Μάη δεν μπορούν να χρησιμεύσουν σαν ψηφοδέλτιο που θα εγκολπωθεί το όποιο μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας γιατί δεν εκφράζουν τίποτα περισσότερο από τη συγκεκριμένη δράση ενός μικρού μόνο τμήματος του κινήματος.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΑΧΗΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕIΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΟ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΤΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.
14/6/89 Ε Ο. 1η ΜΑΗ